Πώς ένα εκνευριστικό λειτουργικό δίνει μαθήματα design και κοινής λογικής, προϊδεάζοντάς μας πως η post-PC εποχή ανήκει… στα PC μας!
Του Βαγγέλη Αλευρίτη
Θα ξεκινήσω το editorial αυτής της εβδομάδας συνοψίζοντας την εμπειρία μου από τη σύντομη συμβίωσή μου με τα Windows 8 σε δυο φαινομενικά ετερόκλητες φράσεις: με εκνεύρισαν και με παρέσυραν στο μέλλον. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, πριν αρχίσετε να αμφιβάλλετε για την ψυχοπνευματική μου ισορροπία…
Η δοκιμαστική έκδοση των επερχόμενων Windows έχει ήδη πυροδοτήσει ατέλειωτες συζητήσεις σχετικά με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του νέου λειτουργικού της Microsoft. Τα Windows 8 έχουν ήδη μπει στο στόχαστρο των απανταχού tech-freaks, των ανθρώπων που απεχθάνονται τα «προκάτ» και μη παραμετροποιήσιμα περιβάλλοντα χρήσης, τους περιορισμούς στο «πείραγμα» που μπορεί να κάνει ο κάθε χρήστης στο λειτουργικό του και τα αναίτια φαντεζί μενού που δαπανούν πόρους από το σύστημα. Στην παραπάνω κατηγορία ομολογώ πως συγκαταλέγομαι και εγώ, ωστόσο η ενασχόλησή μου με τα Windows 8 με έκανε να αναθεωρήσω αρκετές από τις απόψεις μου και να διαχωρίσω τη θέση μου από το αγανακτισμένο πλήθος των συναδέλφων μου που κοντεύει να βγει στο Σύνταγμα για να απαιτήσει την επαναφορά του «start menu» στην κάτω αριστερή γωνία του desktop.
Τα Windows 8 έχουν καπώ. Έχουν ένα καπώ αυτοκινήτου φτιαγμένο για να διαχωρίζει όσους γκαζόφιλους (το είπα κόσμια) θέλουν να γεμίσουν τα χέρια τους με γράσο, από αυτούς που θέλουν απλά να απολαμβάνουν την εμπειρία της άνετης οδήγησης χωρίς καν να ξέρουν πού πέφτει η μηχανή του οχήματός τους. Και μπορεί όσον αφορά τους υπολογιστές να ανήκω στο πρώτο γκρουπ, αλλά όσον αφορά στην οδήγηση ανήκω στο δεύτερο, με αποτέλεσμα να μπορώ να καταλάβω την απαίτηση του απλού χρήστη να μην είναι αναγκασμένος να γυρίσει στην εποχή του DOS και της απομνημόνευσης εντολών προς πληκτρολόγηση προκειμένου να δει τα βίντεό του, να ακούσει μουσική ή να facebookώσει τους φίλους του με ανούσια status updates του στυλ “ποστάρω άρα υπάρχω”.
Ναι, με εκνεύρισε το γεγονός πως όταν μια εφαρμογή φεύγει από μπροστά μου δεν ξέρω αν έκλεισε. Εξοργίστηκα που για να κάνω close χρειάζεται Alt-F4 ή δεξί κλικ και επιλογή Close στο αριστερό παράπλευρο μενού (κουράστηκα και μόνο που το περιέγραψα). Σύντομα όμως συνειδητοποίησα πως η εμμονή μου στο κλείσιμο των εφαρμογών και στον πλήρη έλεγχο του τι υπάρχει στη RAM του PC μου ανά πάσα στιγμή οφειλόταν στο κόμπλεξ που μου είχαν δημιουργήσει όλα τα προηγούμενα λειτουργικά της Microsoft. Τα Windows 8 δεν σε υποχρεώνουν να κλείσεις μια εφαρμογή γιατί απλά δεν χρειάζεται. Κάθεται υπομονετικά στη γωνιά της “εν υπνώσει”, καταναλώνοντας μηδαμινά resources και κλείνει μόνη της χωρίς να το συνειδητοποιήσετε αν περάσει αρκετή ώρα και δεν χρειαστεί να ξανα-ανατρέξετε σε αυτή. Αυτός δεν είναι ο ρόλος των υπολογιστών άλλωστε; Να μας απαλλάξουν από αγγαρείες. Και σίγουρα δεν είναι δική μου δουλειά να εξασφαλίζω πόρους για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος, αλλά δουλειά του ίδιου του λειτουργικού, εφόσον θέλει να αυτοαποκαλείται έξυπνο.
Δεν μου άρεσε που δεν ξεκινάω με το γνώριμο desktop μου (αν και αυτό μπορεί να διορθωθεί εύκολα βάζοντας το desktop shortcut στο start up folder). Ποιος όμως μου το έκανε γνώριμο; Τα Windows. Ποια η αντίδρασή μου όταν από το DOS αναγκάστηκα να περάσω στα Windows; Ακριβώς η ίδια ενστικτώδης εκδήλωση του θεμελιωδέστερου νόμου της φύσης, της αδράνειας! Η αλλαγή ενός τρόπου εργασίας που μας έχει γίνει καθημερινό βίωμα ποτέ δεν είναι εύκολη. Αρκούν ωστόσο λίγες ώρες για να καταλάβει κανείς πως οι εποχές έχουν αλλάξει και η πλάστιγγα της χρήσης ενός PC έχει γύρει προς την πλευρά της κατανάλωσης δεδομένων και όχι προς την περιοχή της παραγωγής τους, γεγονός που δεν συνέβαινε παλαιότερα. Κάποτε τα PC ήταν εργαλείο για να φτιάξουμε κάτι. Πλέον το περιεχόμενο που καταναλώνουμε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μας είναι σαφώς περισσότερο από αυτό που παράγουμε. Τουτέστιν, χρειαζόμαστε ένα διαφορετικό UI, ένα περιβάλλον που να δίνει έμφαση στην άμεση πρόσβαση σε πληροφορίες και υπηρεσίες, όχι σε folders και αρχεία συστήματος. Τα Windows 8 καταθέτουν τη δική τους πρόταση, ολοκληρωμένη, με εσωτερική συνέπεια και σαφή κατεύθυνση. Όχι αψεγάδιαστη, αλλά σίγουρα όχι πειραματική. Η Microsoft δείχνει (επιτέλους) να έχει ορίσει ένα δρόμο που ακόμα και αισθητικά μοιάζει καλοδουλεμένος και με πολύ συγκεκριμένο προσανατολισμό, σε αντίθεση με παλαιότερές της απόπειρες που έμοιαζαν με σβούρες του Καραγκούνη στο κέντρο του γηπέδου, μη γνωρίζοντας που πρέπει να δώσει την μπάλα. Πρόκειται για ένα λειτουργικό που ξεκινάει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα (σίγουρα πολύ ταχύτερα από το android κινητό μου) και που διέπεται από την κορυφή μέχρι τα νύχια από ένα δημιουργικό… άγχος το όποιο γίνεται έκδηλο στο κάθε μενού: πώς θα κατορθώσει να κάνει την περιβόητη post-PC εποχή να ανήκει και πάλι στα PC. PC φτιαγμένα για αυτόν που μέχρι σήμερα τα φοβάται, PC που παραδειγματίζονται από την αμεσότητα άλλων συσκευών και PC που καλούνται να επιβιώσουν σε μια αρένα που καλοθελητές όπως παιχνιδομηχανές, tablets ακόμα και έξυπνες τηλεοράσεις καραδοκούν. Είμαι ο τελευταίος που θα περίμενα να υπερασπιστώ ένα λειτουργικό της Microsoft, πιστεύω ωστόσο πως μετά από μερικά χρόνια, το μπόλιασμα του Metro UI με αρκετά Kinect στοιχεία και επιτυχημένες Android συνταγές, θα κάνει τις μελλοντικές γενιές χρηστών να βάζουν τις παλαιότερες εκδόσεις των Windows στο ίδιο τσουβάλι “δυσχρηστίας” με το DOS…
