Του Τρύφωνα Αλευρίτη, από το περιοδικό “OnLine”

Η είσοδος της Deutsche Telekom στον ΟΤΕ σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, που χαρακτηρίστηκε από τη σύγκρουση επιχειρηματικών συμφερόντων και χάραξε την πολιτική ζωή της χώρας μας. Μην ξεχνάμε την πτώση Μητσοτάκη το 1993, ενδεικτική του μεγάλου βάρους που διέθετε πάντα ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος.

Τέλος εποχής, λοιπόν, για τους «εθνικούς πρωταθλητές» (ποιος αλήθεια πιστεύει ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία παίζουν κάποιο ρόλο); για τους στρατηγικούς προμηθευτές (κάποια στιγμή θα συνέβαινε το… αναπόφευκτο!) και για τους… κομματικούς διορισμούς από το παράθυρο του εκάστοτε πολιτικού κόμματος της εξουσίας. Όλοι χάνουν, λοιπόν, και σίγουρα κερδίζει το καλώς εννοούμενο εθνικό συμφέρον της χώρας μας. Άλλωστε, δεν υπάρχει παγκόσμιο προηγούμενο να έχεις το μάνατζμεντ ενός οργανισμού όπως ο ΟΤΕ σε μια χώρα μόνο με 28% (τόσο ποσοστό είχε το Δημόσιο, πριν τη συμφωνία με τους Γερμανούς). Η επιθετική εξαγορά ήταν προ των πυλών…

Η υπόθεση, όμως, της μετεξέλιξης του ΟΤΕ έχει φυσικά και το δικό της ρίσκο, γιατί είναι επίσης γνωστό πως οι διεθνείς συμμαχίες θα αποδειχθούν ίσως ο χρυσός κανόνας για όλες τις ευρωπαϊκές τηλεπικοινωνίες αργά ή γρήγορα.

Οι μόνοι που πραγματικά είναι αδικημένοι σ’ αυτή την ιστορία είναι οι μικρομέτοχοι του ΟΤΕ (ελπίζω να συνασπισθούν και να πάνε στο δικαστήριο για να κερδίσουν το δίκιο τους), αλλά γι’ αυτό δεν φταίει κανείς άλλος εκτός από την ελληνική κυβέρνηση. Είναι αδιανόητο και εκτός ηθικής (χρηματιστηριακής) να γίνονται πωλήσεις στα 26, 28, ή και 30 ευρώ, όχι μόνο σήμερα, αλλά και στο μέλλον βάσει της συμφωνίας και η μετοχή να διαπραγματεύεται στα 18 ευρώ!